Artykuły filtrowane wg daty: wtorek, 26 grudzień 2017

W Wielkopolsce nigdy nie pogodzono się z byciem poza niepodległą Rzeczpospolitą

2017-12-27T00:22:59+01:00

Dzisiaj przypada 99-ta rocznica wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Gdy 11 listopada 1918 roku Polska formalnie odzyskała niepodległość, dla mieszkańców Wielkopolski, Kujaw i Pomorza był to tylko jeden z epizodów w drodze do wyzwolenia spod niemieckiego panowania. Senat Rzeczypospolitej w dniu 7 grudnia postanowił ustanowić rok 2018, jako Rok Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919.

W swojej uchwale Senat RP podkreśla, że w dniu 11 listopada 1918 roku Wielkopolska nadal znajdowała się pod pruskim zaborem. Na początku grudnia 1918 roku w Poznaniu odbył się Polski Sejm Dzielnicowy z udziałem delegatów z Bydgoszczy i Kujaw. Po świętach do Poznania przyjechał Ignacy Jan Paderewski. 27 grudnia 1918 roku doszło do prowokacji ze trony pruskiej, w trakcie której padły pierwsze strzały – Powstanie Wielkopolskie wybuchło. Dość szybko objęło ono również Kujawy – w pierwszych dniach stycznia 1919 roku oddziały dowodzone przez kpt. Pawła Cymsa zajmą Inowrocław.

Uchwała Senatu RP z 7 grudnia 2017 roku:

W Wielkopolsce nigdy nie pogodzono się z myślą, by ziemia, która była kolebką naszej państwowości, znalazła się poza granicami niepodległej Rzeczypospolitej.

Przez cały okres zaborów kilka pokoleń Polaków walczyło o utrzymanie mowy i wiary Ojców, polskiej kultury i własności. Ten organiczny wysiłek nazwano najdłuższą wojną nowoczesnej Europy.

Gdy 11 listopada 1918 roku zaczęło odradzać się państwo polskie, Wielkopolska nadal pozostawała pod pruskim zaborem.

Godzina próby nadeszła 27 grudnia 1918 roku, kiedy wybuchło Powstanie Wielkopolskie. Przyśpieszył je przyjazd do Poznania Ignacego Jana Paderewskiego. Wielkopolanie w doskonały sposób wykorzystali swoje umiejętności i sytuację międzynarodową, aby osiągnąć upragniony cel, jakim była niepodległość. Pierwszym dowódcą powstania, mianowanym przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej, został mjr Stanisław Taczak, który zorganizował siły powstańcze. Po nim jako dowódca wysokiego szczebla na czele powstania stanął gen. Józef Dowbor-Muśnicki. Przekształcił on formacje ochotnicze w silną, regularną armię.

Dzięki sukcesom militarnym i dyplomatycznym oraz wsparciu Francji, której symbolem dla mieszkańców Wielkopolski był wtedy marszałek Ferdynand Foch, 16 lutego 1919 roku podpisano pokój w Trewirze. Zakończono działania wojenne, a przynależność odzyskanych w powstaniu ziem potwierdził traktat wersalski.

Powstańcy wielkopolscy włączyli się licznie w walki o polski Śląsk, a doskonale zorganizowana i wyposażona Armia Wielkopolska w wojnie z bolszewicką Rosją wniosła ogromny wkład w zwycięstwo. Doświadczenia powstańcze, jak i zdobycze sprzętowe, głównie samoloty, służyły całej polskiej armii.

Powstanie Wielkopolskie 1918/1919 jest przykładem zwycięskiego czynu zbrojnego, który zakończył się sukcesem politycznym, co miało decydujący wpływ na kształt naszej – 2 – zachodniej. Powstała w jego wyniku siła zbrojna i jej udział w walkach o granice Rzeczypospolitej to przepiękny wzorzec poświęcenia dla wspólnej sprawy, jaką była suwerenność całej Ojczyzny.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej w Roku 100. Rocznicy Niepodległości Polski oddaje hołd powstańcom wielkopolskim, ustanawiając rok 2018 Rokiem Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 i zwraca się do organów administracji państwowej i samorządowej oraz instytucji obywatelskich, by w swych działaniach popularyzowały wiedzę o zwycięstwie Wielkopolan jako wspólnym ogniwie naszej polskiej tożsamości.

Podzielić się sercem z drugim

2017-12-26T19:35:21+01:00

Okres świąteczny dobiega końca, część z nas powoli już wraca do spraw codziennych, po czasie spędzonym w atmosferze rodzinnej. Nie wszystkim jednak los na to pozwolił na taki komfort. W okresie świątecznym byli jednak tacy, którzy pamiętali o tych najsłabszych – najuboższych i bezdomnych.

Doznamy cudów Opatrzności Bożej, która czynić je będzie dla naszych ubogich przez nasze ręce – mówił św. brat Albert, powstaniec styczniowy, utalentowany malarz, który postanowił zrezygnować z miarę wygodnego życia, aby pomagać najuboższym. Trwa w Polsce rok jemu poświęcony.

Jednym z jego dzieł było powstanie zakonów Albertynów i Albertynek. W Bydgoszczy przy ulicy Koronowskiej działają siostry Albertynki, które każdego dnia przygotowują posiłki dla najbardziej potrzebujących. Dziennie z tej możliwości korzysta ponad sto osób. W niedzielę 24 grudnia, gdy w naszych domach trwały przygotowania do kolacji wigilijnej, u sióstr odbywała się Wigilia dla najuboższych.

Fot: Bogusław Białas

W poniedziałek 25 grudnia, czyli w Boże Narodzenie, gdy na ulicach trudno było spotkać przechodniów, po raz już kolejny odbyła się spontaniczna akcja pomocy bezdomnym, w którą zaangażowało się kilku bydgoskich samorządowców. Zebrano się na Starym Rynku, aby później dary serca (różnego rodzaju potrawy i ciasto) przekazać bezdomnym.

Prezydent za odrzuceniem wszystkich poprawek opozycji

2017-12-26T17:09:49+01:00

Okres świąteczny powoli dobiega końca, a w bydgoskim samorządzie rozpoczyna się okres intensywnej pracy. W czwartek 28 grudnia Rada Miasta Bydgoszczy uchwalać będzie budżet miasta na rok 2018.

Przygotowany przez skarbnika miasta, na zlecenie prezydenta Rafała Bruskiego projekt budżetu zakłada w przyszłym roku wydatki powyżej 2,3 mld zł, z czego ponad 700 mln zł to będą wydatki inwestycyjne. Rok 2018 to przede wszystkim zakończenie II etapu budowy Trasy Uniwersyteckiej, rozpoczęcie prac budowlanych przy rozbudowie ulicy Kujawskiej wraz z rondami, zakup kilkunastu tramwajów PESA Swing, czy również początek prac budowlanych przy rozbudowie ulicy Grunwaldzkiej. Ta ostatnia inwestycja została opóźniona przez kontrolę Urzędu Zamówień Publicznych, która jak poinformował prezydent Rafał Bruski dobiegła już końca i wkrótce prace będą mogły ruszyć z kopyta. W przyszłym roku planuje się również rozpocząć modernizację stadionu Polonii oraz budowę ścieżki rowerowej na ulicy Grunwaldzkiej na odcinku od węzła zachodniego do ronda Grunwaldzkiego. Rozpocznie się również fizycznie rewitalizacja Wzgórza Dąbrowskiego i Wzgórza Wolności.

Swoje propozycje inwestycyjne zaprezentowali również radni Prawa i Sprawiedliwości, o których w okresie przedświątecznym rozpisywały się media. Radni PiS proponują m.in. - rozpoczęcie rekonstrukcji Zamku Bydgoskiego przy ulicy Grodzkiej, odbudowę Zachodniej Pierzei Starego Rynku, czy opracowanie studium dla rozpoczęcia budowy Metropolitalnej Kolei Dojazdowej. Radna Grażyna Szabelska postuluje o budowę Aquaprku w Łęgnowie. Łącznie jest to ponad 20 poprawek, które prezydent zaopiniował negatywnie, to jednak ostateczna decyzja będzie należeć w czwartek i tak do radnych.

Przyglądamy się argumentom prezydenta przy propozycjach inwestycji, które spotkały się największym zainteresowaniem opinii społecznej. Radni PiS chcieli odbudować Zachodnią Pierzeję Starego Rynku w historycznym, przedwojennym kształcie, z założeniem przeznaczenia przestrzeni na potrzeby muzealne – w tym upamiętnienia Bydgoskiego Marca 1981 roku. Wyburzony w trakcie II wojny światowej budynek był kościołem, stąd też rekonstrukcja wiązałaby się z przywróceniem kościelnej kubatury. W opinii prezydenta Rafała Bruskiego wniosek jest do odrzucenia z powodu negatywnej opinii Kurii Diecezjalnej, która nie jest zainteresowana budową kolejnego kościoła w centrum Bydgoszczy. Kuria nie widzi również funkcjonowania ,,atrapy kościoła”, gdyby zrezygnowano z funkcji religijnych odbudowanego budynku.

Jeżeli chodzi o odbudowę zamku, prezydent stoi na stanowisku, iż Bydgoszcz ma znacznie większe potrzeby inwestycyjne, dodatkowo z uwagi na istniejącą zabudowę odbudowa zamku jest niemożliwa.

Poparcia nie uzyskał również wniosek radnego Pawła Bokieja, w sprawie opracowania studium dla powstania Metropolitalnej Kolei Dojazdowej, która miałaby obsługiwać gminy tworzące Stowarzyszenie Metropolia Bydgoszcz oraz potencjalnych członków, chociażby samorządy leżące w powiecie sępoleńskim wzdłuż linii kolejowej nr 281. W opinii prezydenta wniosek radnego nie powinien być przegłosowany, gdyż miasto posiada już inną dokumentację, w tym studium powstałe dla ZIT-u bydgosko-toruńskiego.

Bernard Śliwiński: powstaniec, prezydent Bydgoszczy, żołnierz września 1939 roku

2017-12-26T08:36:44+01:00

Mało znanym faktem jest, iż wśród wojsk wkraczających 20 stycznia 1920 roku do Bydgoszczy, znajdował się mjr. Bernard Śliwiński, który był najdłużej urzędującym prezydentem Bydgoszczy w dziejach II Rzeczypospolitej. Kilka dni temu wojewoda kujawsko-pomorski Mikołaj Bogdanowicz wydał zarządzenie zastępcze, na mocy którego jego imieniem nazwana zostanie dzisiejsza ulica Przodowników Pracy.

Jak pisałem już w poprzednich publikacjach poświęconych prezydentom Bydgoszczy w II Rzeczypospolitej – miasto założone przez króla Kazimierza Wielkiego nie miało szczęścia do włodarzy. Pierwszy prezydent Jan Maciaszek zakończył urzędowanie wyrzucony siłą z ratusza (później historia przyznała jemu rację), natomiast Wincenty Łukowski okazał się oszustem. W maju 1922 roku władze nad Bydgoszczą przejął Bernard Śliwiński.

Pochodził on z Gostynia w Wielkopolsce – urodzony 5 lipca 1883 roku.. Kwestii wyboru jego imienia towarzyszy pewna anegdota, iż ojciec chciał, aby miał na imię Stanisław, jednak urzędnicy pruscy mieli swoim uporem nadać mu imię Bernard wywodzące się ze starogermańskiego. Mając za sobą służbę wojskową, wsparł czynem Powstanie Wielkopolskie. Zorganizował w Gostynie oddziały z którymi wyruszył pod Leszno. Jego talent wojskowy docenił głównodowodzący powstaniu gen. Józef Dowbor-Muśnicki, który awansował go na podporucznika i w marcu 1919 roku powierzył mu dowodzenie 6. Pułkiem Strzelców Wielkopolskich. Dowodził frontem południowo-zachodnim. W czerwcu uzyskał awans stopień majora.

20 stycznia 1920 roku wkroczył na czele 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich do Bydgoszczy, w dniu formalnego przejęcia władzy nad Bydgoszczą przez Polaków, na mocy ustaleń Traktatu Wersalskiego. Dostał awans na stopień podpułkownika i objął obowiązki komendanta policji w Poznaniu. Gdy Rada Miejska Bydgoszczy w 1922 roku ogłosiła konkurs na urząd prezydenta, Śliwiński zgłosił swoją kandydaturę. Fakt wkroczenia z wojskami polskimi w styczniu 1920 roku, był jedną z przyczyn, którą zyskał sobie sympatię części radnych. W tajnym głosowaniu pokonał późniejszego prezydenta Bydgoszczy Leona Barciszewskiego. W praktyce obowiązki prezydenta Bydgoszczy przejął 27 lipca 1922 roku. Już za jego rządów podejmowano działania na rzecz włączenia Bydgoszczy do województwa pomorskiego (nastąpi to dopiero w 1938 roku). Prezydent Ślwiński również aktywnie działał, aby projektowana kolejowa ,,Magistrala Węglowa” przebiegała przez Bydgoszcz (dzisiejsze linie 131 i 201). W początkowych planach Bydgoszcz była pomijana, ostatecznie jednak ,,węglówka” przez Bydgoszcz przebiega, co należy zaliczyć prezydentowi Śliwińskiemu na plus. Bydgoszcz przez kolejne lata się rozwijała – powstawały budynki mieszkalne, na Szwederowie zbudowano łaźnie, powstał wóczas również Szpital Miejski. Dość poważnie Bydgoszcz zadłużyła się jednak biorąc kredyt w wysokości 9 mln zł na budowę elektrowni na Jachcicach, która pracuje do dzisiaj, choć już jako majątek spółki Skarbu Państwa.

Śliwiński nie miał łatwej opozycji – przez związanych z obozem endeckim oraz socjalistycznym radnych był dość stanowczo krytykowany. Zarzucano mu bycie skorumpowanym, podjęte kontrole wykryły nawet pewne nieprawidłowości w zarządzaniu ratuszem. Krytykowano go również za budowę elektrowni na kredyt oraz zbyt duże wydatki na propagandę. W 1930 roku Rada Miejska zdecydowała się go zawiesić w obowiązkach prezydenta, dlatego do końca 12-letniej kadencji nie dotrwał. Obowiązki prezydenta tymczasowo do 1932 roku objął zastępca prezydenta Tadeusz Chmielarski (nie pierwszy zresztą raz zastępując odwołanego prezydenta).

Bernard Śliwiński wrócił w 1930 roku do Poznania. Angażował się tam w działalność Związku Powstańców Wielkopolskich. W 1939 roku znowu chwycił za broń, brał udział w bitwie pod Bzurą. Po klęsce kampanii wrześniowej trafił do obozu dla jeńców w Neubrandenburg, gdzie zmarł 18 grudnia 1941 roku.