Sport na Kujawach

Bydgoski uniwersytet chce powołać filię w Grudziądzu

2023-07-23T00:53:21+02:00

W Grudziądzu oferta jeżeli chodzi o szkolnictwo wyższe ogranicza się do szkół prywatnych i filii szkół prywatnych, nie ma jednak żadnej publicznej uczelni. Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy chciałby również powołać swoją filię w Grudziądzu, byłaby to pierwsza uczelnia publiczna w tym mieście.

W tej sprawie 12 lipca rektor UKW prof. Jacek Woźny oraz prezydent Grudziądza Maciej Glamowski podpisali list intencyjny o współpracy w zakresie wymiany wiedzy i doświadczeń. Wymiernymi elementami tego porozumienia miałoby być zaangażowanie się bydgoskiej uczelni we wspieranie edukacji w grudziądzkich szkołach. Może się to odbywać chociażby poprzez organizowanie specjalnych zajęć pozalekcyjnych. Strony uzgodniły też, że będą chciały doprowadzić do utworzenia filii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Grudziądzu.

W Grudziądzu działa obecnie jako typowo grudziądzka uczelnia Wyższa Szkoła Demokracji im. ks. Jerzego Popiełuszki oraz w planach jest Wyższa Szkoła Techniczna powstała przy zaangażowaniu Wojskowych Zakładów Uzbrojenia wchodzących w skład Polskiej Grupy Zbrojeniowej. Swoje wydziały zamiejscowe ma też włocławska Kujawska Szkoła Wyższa oraz łódzka Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna.

W sobotę można było oglądać zabytkowe autobusy, a nawet się nimi przejechać

2023-07-22T19:26:53+02:00

Po raz VI Bydgoszcz gościła finansowany z Bydgoskiego Budżetu Obywatelskiego zlot zabytkowych autobusów, w dużej mierze były to pojazdy, które w przeszłości jeździły na co dzień po bydgoskich ulicach, ale okres ich eksploatacji się skończył, a teraz o ich stan dbają pasjonaci. Zobaczyć można było też ,,Ogórki”, które pamiętać będą już starsi bydgoszczanie. Do Bydgoszczy przyjechało też kilka specjalnych perełek.

Zlot rozpoczął się pod stadionem Chemika, tam można było zwiedzić każdą maszynę, w południe autobusy pojechały w paradzie ulicami Bydgoszczy. W drugiej części dnia realizowały przewozy na kilku specjalnych liniach, które tego dnia były darmowe.

Fot: Bogusław Białas

Wszechświat wydaje się starszy niż szacowali naukowcy

2023-07-22T15:58:56+02:00

Według naukowców z University of Ottawa (Kanada) Wszechświat ma 26,7 mld lat, a nie - jak do tej pory zwykle szacowano - 13,7 mld lat. Ta teoria rzuca nowe światło na problem z wczesnymi galaktykami.

Od dekad kosmolodzy starali się obliczyć wiek Wszechświata, m.in. badając najstarsze gwiazdy i galaktyki oraz tzw. przesunięcie ku czerwieni (czyli zjawisko, że im dalszy, starszy obiekt, tym szybciej się oddala i jego światło zawiera więcej dłuższych, czerwonych fal).

W 2021 roku, na podstawie najnowszych szacunków, wiek Wszechświata określono na 13,8 mld lat.

Jednak wielu ekspertów dręczyły utrzymujące się niezgodności, np. związane z istnieniem gwiazd, które wydają się starsze od samego Wszechświata, czy zaawansowanych wiekowo galaktyk w rzekomo młodym okresie ewolucji kosmosu.

Niektóre obserwowane np. przez Teleskop Jamesa Webba galaktyki, które według wyliczeń istniały 300 mln lat po wielkim wybuchu, wyglądają, jakby liczyły kilka miliardów lat. Są przy tym nietypowo małe, co rodzi kolejną zagadkę.

Zespół z University of Ottawa twierdzi, że można te nieścisłości wyjaśnić dużo bardziej zaawansowanym wiekiem Wszechświata.

Naukowcy inaczej interpretują przy tym wspomniane przesunięcie ku czerwieni.

Odwołują się do znanej wcześniej tzw. teorii „zmęczonego światła”, która mówi, że dalsze gwiazdy i galaktyki wydają się czerwone nie dlatego, że się szybciej od nas oddalają, ale dla tego, że po drodze fotony tracą część ze swojej energii (niższa energia oznacza właśnie przesunięcie pasma w stronę fal czerwonych).

Teoria ta, w swojej pierwotnej postaci nie zgadzała się jednak z obserwacjami.

Według nowego pomysłu, obserwacje zgadzają się z tą teorią, jeśli połączy się ją ze standardową przyczyną przesunięcia ku czerwieni, czyli szybszym oddalaniem się odleglejszych obiektów.

Naukowcy wprowadzają jednak jeszcze jeden, ich zdaniem niezbędny element – ewolucję stałych sprzężenia oddziaływań.

Stałe te opisują siłę oddziaływań między różnymi cząstkami elementarnymi, np. oddziaływanie elektromagnetyczne między cząstkami obdarzonymi ładunkiem, takimi jak choćby elektron i proton.

Ich ewolucję zachodzącą w czasie sugerował już współtwórca mechaniki kwantowej, Paul Dirac.

Dzięki tej zmienności, np. nietypowe galaktyki, które, jak się wydawało, miały mieć kilkaset mln lat, mogą mieć kilka miliardów lat – uważają badacze z Ottawy.

Ich zdaniem ponownego rozważenia wymaga przy tym wpływ ciemnej energii, według obecnych teorii odpowiedzialnej za rozszerzanie się Wszechświata. Ma ono bowiem zależeć właśnie, także od ewolucji stałych sprzężenia.

"Nasz nowo opracowany model wydłuża czas formowania się galaktyk o kilka miliardów lat, co oznacza, że Wszechświat ma 26,7 miliarda lat, a nie 13,7, jak wcześniej szacowano" – mówi prof. Rajendra Gupta, autor pracy opublikowanej w piśmie „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. (PAP)

Marek Matacz

PAP Nauka w Polsce

mat/ agt/

Przedstawiciele Bydgoszczy w Reichstagu podczas I wojny światowej

2023-07-22T14:02:52+02:00

To już ostatnia część opracowania poświęconego polskim parlamentarzystom w Reichstagu w oparciu o przedstawicieli wybranych z rejencji bydgoskiej. Lata 1907-1919 to okres przełomowy, bowiem wybucha wielka wojna, której czas trwania staje się dla wszystkich zaskoczeniem, w zmęczonym rosyjskim społeczeństwie dochodzi do rewolucji, ale z podobnym problemem zaczynają borykać się Niemcy – w lipcu 1917 roku Reichstag głosami SPD i katolickiego centrum wzywa do zawarcia pokoju, wojskowi jednak nie specjalnie słuchali się parlamentu, kilka miesięcy później wybuchnie rewolucja, w wyniku której Niemcy ogłoszą kapitulację. Z tego wszystkiego wyłoniła się niepodległa Polska.

Jest to ostatni rozdział – z punktu widzenia Portalu Kujawskiego ważny moment, bowiem w ten oto sposób kończymy opisywać okres rozpoczynający się od 1871, gdy pierwszy przedstawiciele polscy z rejencji bydgoskiej dostali się do Reichstagu: Leon Skórzewski, Hipolit Turno oraz Konstanty Dziembowski, przez okres aktywności wybitnego bydgoszczanina Teofila Magdzińskiego, kończąc na szczególnym okresie dla powrotu Polski na mapy Europy. Wcześniej na naszych łamach ukazywały się publikacje poświęcone okresowi od 1918 roku, gdy powołano oddolnie Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu, przez Sejm Ustawodawczy i cały okres II Rzeczypospolitej. Dalej publikowaliśmy okres od 1947 roku do czasów współczesnych, gdy wybieramy także posłów do Parlamentu Europejskiego. Kończymy zatem dzisiaj opracowanie sporego okresu od 1871 roku do 2019 roku. W planach mamy jeszcze podsumowanie koncepcji politycznej Klubu Polskiego w Reichstagu oraz stworzenie indeksu nazwisk wszystkich opisywanych przez nas parlamentarzystów. Chcąc zapoznać się z poprzednimi publikacjami, pod niniejszym tekstem znajduje się zestawienie linków.

W ramach ostatniej przedmowy wspomnieć warto też o ciekawej postaci ostatniego nadburmistrza Paula Mitziaffa, o którym będzie na końcu rozdziału. Przekazujący 19 stycznia 1920 roku władzę Hugo Wolf formalnie był jego zastępcą.

XII Reichstag (1907-1912)

Wybory te cechowała rekordowa frekwencja na poziomie 84,7%. Procentowo socjaldemokracja uzyskała niższe poparcie niż 1903 roku – 28,9%, co było najwyższym wynikiem ze wszystkich partii, ale dawało znacznie mniej mandatów – 43. Wzmocniła się dzięki tej ordynacja Niemiecka Partia Centrum, która w skali kraju uzyskała tylko 19,4% poparcia ale dało to 105 mandatów. Więcej mandatów od socjalistów miała jeszcze Niemiecka Partia Konserwatywna 60, przy zaledwie 9,4% poparciu. Rekordowy wynik uzyskali też antysemici – 21 mandatów. Ważną siłą byli też Polacy, którzy zdobyli aż 20 mandatów, co wynikało z korzystnych dla Polaków wyników na Górnym Śląsku, gdzie do tej pory pomimo dużej przewagi ludności polskiej nie odnosili sukcesów.

Rok po wyborach niemiecką sceną polityczną wstrząsnęła afera nazwana The Daily Telegraph od tytułu brytyjskiej gazety. Podczas wizyty w Londynie cesarz Wilhelm II udzielił tej gazecie wywiadu, w którym stwierdził, że wielu Niemców jest wrogo nastawiona do Brytyjczyków, on jednak uważa się za ich przyjaciela i przeciwnika budowania koalicji antybrytyjskiej na scenie miedzynarodowej. Ten wywiad wywołał oburzenie w Reichstagu, zarzucono cesarzowi złamanie konstytucji, co osłabiło jego pozycję. Cesarza bronił w Reichstagu kanclerz Barnard von Bülow, którego pozycja straciła zna tym. W rezultacie w lipcu 1909 roku przestał on być kanclerzem.

Jego następcą został Theobald von Bethmann Hollweg, który tę funkcję pełnił do lipca 1917 roku. Były to trudne lata, bowiem doszło do wybuchu I wojny światowej. Szerzej o tym w kolejnym rozdziale.

Wyniki w rejencji bydgoskiej

Polacy uzyskali 48,4% głosów, co dało trzy mandaty poselskie. Drugie miejsce przypadło Niemieckiej Partii Konserwatywnej z 27% poparciem, przed Wolną Partią Konserwatywną z 18,6% poparciem.

Okręg chodzieński - Max Zindler / Emil Ritter – konserwatysta;
Okręg żnińsko-szubiński-wyrzyski – Leon Czarliński – Polak;
Okręg bydgoski – Georg Schutz – wolny konserwatysta;
Okręg inowrocławki – Zygmunt Dziembowski-Pomian – Polak;
Okręg gnieżnieńsko-wągrowiecki – Leon Grabski - Polak

Zygmunt Dziembowski-Pomian – urodził się w Czerniejewie pod Gnieznem, w 1880 roku w niemieckiej Getynce obronił doktorat z prawa. Od 1889 roku był radnym Poznania. Do Reichstagu pierwszy raz został wybrany w 1903 roku z okręgu wrzesińskiego w rejencji poznańskiej. W 1907 roku kandydował już z rejencji bydgoskiej. Zmarł 20 listopada 1918 roku w Poznaniu, kilka dni po ogłoszeniu przez Polskę niepodległości.

Emil Ritter – urodził się w Kołbaskowie, nabył w 1884 roku majątek w Stieglitz. W Reichstagu zasiadał od 1908 roku, zmarł w trakcie XIII kadencji w 1914 roku.

XIII Reichstag (1912-1919)

Wybory odbyły się 12 stycznia 1912 roku, były to ostatnie wybory przed wybuchem I Wojny Światowej i ostatnie w Cesarstwie Niemieckim przed upadkiem monarchii. Wybory wygrała Socjalistyczna Partia Niemiec SPD (wspomnieć należy, że ta partia istnieje do dzisiaj, w 2021 roku wygrała po zakończeniu ery Angeli Merkel wybory). SPD zostało założone 1863 roku, okres jej pierwszej dominacji rozpoczyna się w 1890 roku, po zakończeniu ery rządów jako kanclerza Otto von Bismarcka. W 1912 SPD uzyskując 34,8% odnosi historyczną dominację, bowiem tak wysokiej poparcia ta partia wcześniej nie notowała. SPD zdobywa dzięki temu w Reichstagu 110 mandatów, pierwszy raz zdobywając najwięcej mandatów. Drugą siłą jest katolicka Niemiecka Partia Centrum z 16,4% poparcia i 91 mandatami, przed Narodową Partią Liberalną.

W rejencji bydgoskiej Polacy uzyskują 46,9% poparcia co jest najgorszym wynikiem od 1867 roku. Drugą siłą jest Niemiecka Partia Konserwatywna z 22,3% poparcia przed Wolną Partią Konserwatywną. SPD uzyskuje w rejencji bydgoskiej niecałe 5% poparcia, co jest i tak historycznie najwyższym wynikiem. Jak widać na terenach zdominowanych przez Polaków SPD nie miało wysokiego poparcia. SPD prezentowało poglądy antymilitarne, pozostałe formacje były jednak wstanie przegłosować SPD dla pozyskania kredytów na dalsze działania wojenne.

Okręg chodzieński - Emil Ritter – konserwatysta;

Okręg żnińsko-szubiński-wyrzyski – ks. Józef Kurzawski – Polak;

Okręg bydgoski – Georg Schutz – wolny konserwatysta;

Okręg inowrocławki – Wojciech Trąmbczyński – Polak;

Okręg gnieżnieńsko-wągrowiecki – Leon Grabski - Polak

Wybuch I wojny światowej w 1914 roku sprawił, że kadencja została wydłużona do 1919 roku.

W 1913 roku miały miejsce wybory do pruskiego Landstagu, w których Polacy kandydowali już po raz ostatni, w prowincji poznańskiej zdobyli oni 9 na 29 mandatów.

Po zamachu na austriackiego księcia w Sarajewie kanclerz Hollweg naciskał na Austro-Węgry, aby te zastosowały wobec Serbii, na terenie której doszło do zamachu, twarde stanowisko, jednocześnie krytykował brytyjskie próby zachowania pokoju. W rezultacie można powiedzieć przyczynił się do wybuchu konfliktu zbrojnego, który toczył się przez kolejne lata, choć wszyscy liczyli, że potrwa maksymalnie kilka tygodni, choć można odnieść wrażenie, że liczył iż nie dojdzie do światowego konfliktu. Holweg liczył na to, że Wielka Brytania zachowa neutralność, z drugiej strony sam był zwolennikiem aneksji przez Niemcy Belgi i części terenów francuskich. To właśnie wkroczenie do Belgi sprowokowało Wielką Brytanię do tej wojny. Po wybuchu wojny znaczenie kanclerza znacznie zmalało na rzecz dowódców wojskowych. Hollweg w trakcie wojny liczył na mediacje prezydenta Stanów Zjednoczonych Woodrowa Wilsona, jednak z uwagi na zatopienie przez niemiecki okręt podwodny amerykańskiego statku w maju 1915 roku ostatecznie Amerykanie włączyli się do wojny po przeciwnej stronie.

Wojna zmieniła również nastawienie Niemiec wobec sprawy polskiej – jeszcze w 1914 roku kanclerz Hollweg mówił o potrzebie stworzenia po wojnie silnej Unii z Niemcami w roli głównej, w skład której wchodziłaby: Francja, Belgia, Holandia, Dania, Austro-Węgry i Polska, co oznaczać miało powrót Polski na mapę Europy, ale w roli politycznie podległej Berlinowi. W sierpniu 1916 Austro-Węgry i Niemcy jednoznacznie zapowiedzieli powstanie po wojnie Polski, nie można jednak traktować tych deklaracji w pełni szczerze, bowiem w ten sposób oba państwa chciały przekonać Polaków do udziału w wojnie. W 1917 roku w wyniku presji kręgów wojskowych Hollweg został odwołany z funkcji kanclerza.

Nowym kanclerzem został Georg Michaelis,, ale funkcję pełnił zaledwie cztery miesiące. 19 lipca 1917 roku Reichstag głosami SPD, katolickiego Centrum i liberalnej lewicy domagał się zawarcia pokoju, wyrzeczenia się Niemiec aneksji nowych terytoriów. Michaelis nie popierał tej rezolucji, co kosztowało go utratę funkcji. Nowym kanclerzem został związany z partią Centrum Georg von Hertling, który nie odgrywał żadnej istotnej roli, bowiem władzę sprawowały już kręgi wojskowe.

Po pierwszych sukcesach wojennych, już w 1917 roku sytuacja wyglądała znacznie gorzej, doszło do pierwszych buntów wśród żołnierzy, natomiast blokada gospodarcza Ententy uderzała w poziom życia. W listopadzie 1918 roku w Kiloni doszło do buntu, który rozpoczął rewolucję socjalistyczną w Cesarstwie Niemieckim. Marynarze opanowali Kilonie, przyłączyli się do nich również robotnicy. Rząd próbował ratować sytuację wysyłając przedstawicieli SPD do uspokojenia robotników, ale nie zostali oni ciepło przyjęci. Rewolucja zaczęła rozprzestrzeniać się na duże niemieckie miasta. Kanclerz pod presją społeczną przekazał władzę SPD, na forum Reichstagu proklamowano Republikę Niemiec, tym samym zakończyła się monarchia. Cesarz Wilhelm II abdykowy udał się do neutralnej Holandii, która udzieliła mu azylu. Nowy rząd władzę przejął 10 listopada 1918 roku, dzień później podpisano rozejm w Compeigne, który zawieszał działania wojenne. Tego samego dnia Polska ogłosiła niepodległość.

Wydarzenia listopadowe w Reichstagu odbywały się już bez polskich przedstawicieli – 25 października 1918 roku Wojciech Korfanty wygłosił symboliczne przemówienie w niemieckim parlamencie, w którym stwierdził, że polscy posłowie nie czują się obywatelami Niemiec bowiem mają swój kraj, dlatego nie będą więcej w pracach niemieckiego parlamentu uczestniczyć. 11 listopada w Poznaniu ujawniła się Polska Rada Ludowa. Nadal na ziemiach zachodniej Polski władze sprawowali jednak Niemcy, dlatego na początku grudnia odbył się w Poznaniu Polski Sejm Dzielnicowy (więcej o tym w kolejnym rozdziale). 27 grudnia 1918 roku w Poznaniu wybuchło Powstanie Wielkopolskie, które sprawiło, że Berlin stracił kontrolę nad Poznańskim,, co sankcjonował podpisany w lutym rozejm w Trewirze, który kontynuował zawieszenie broni z listopada 1918 roku, jednocześnie przyznając Polsce kontrolę nad większością terenów zajętych podczas powstania. Ostateczny kształt granicy polsko-niemieckiej, w tym powrót Bydgoszczy do Polski ustanowił Traktat Wersalski z 28 czerwca 1919 roku.

Cesarz Wilhelm II chciał uczynić z Niemiec mocarstwo militarne, wraz z porażką w I wojnie światowej stracił tron. Ucieczkę z kraju po abdykacji wielu Niemców uznało za akt zdrady, dlatego domagano się jego ekstradycji. Postawienie go przed sądem było zgodne z zapisami Traktatu Wersalskiego, w artykule 227 zapisano: Mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone stawiają w stan publicznego oskarżenia Wilhelma II Hohenzolerna, byłego cesarza Niemiec, o najwyższą obrazę moralności międzynarodowej i świętej powagi traktatów. Zostanie ustanowiony specjalny Trybunał dla osądzenia oskarżonego, który będzie miał zapewnione istotne gwarancje prawa obrony. Trybunał będzie się składał z 5 sędziów, mianowanych przez każde z 5 następujących Mocarstw, a mianowicie: Stany Zjednoczone Ameryki, Wielka Brytania, Francja, Włochy i Japonia. Trybunał wyda wyrok, kierując się względami na najwyższe zasady polityki międzynarodowej, z troską, aby zapewnić poszanowanie uroczystych umów, oraz międzynarodowych zobowiązań, zarówno jak międzynarodowej moralności; oznaczy karę, którą uzna, że powinna być zastosowana.

Holandia będąca stroną traktatu, nigdy jednak nie zgodziła się na jego ekstradycję. Do końca życia w 1941 roku pozostał w Doom w Holandii. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczenie niemieckich wojsk do Holandii cesarz liczył, że Adolf Hitler doprowadzi do restauracji monarchii.

Ostatni nadburmistrz przed Traktatem Wersalskim

W Izbie Panów w latach 1910-1918 zasiadał jako przedstawiciel Bydgoszczy Paul Mitziaff, który urodził się 1870 roku, po studiach prawniczych w Monachium, w Lipsku i w Berlinie zaczął pracę jako urzędnik miejski w Gdańsku. Po 13 latach pracy urzędnika w 1910 roku został nadburmistrzem Bydgoszczy, zapewne nie przeczuwał wówczas, że jeszcze przed końcem tej 12-letniej kadencji Bydgoszcz stanie się polskim miastem. Podczas jego urzędowania przypadł okres I wojny światowej, pomimo wojny udało się zbudować gmach dzisiejszego ,,Mechanika” przy Rondzie Grunwaldzkim, czy dzisiejsze II Liceum Ogólnokształcące. Zbudowano w tym okresie też nowy fragment Kanału Bydgoskiego ze śluzami Okole i Czyżkówko. Przygotowywał też włączenie okolicznych miejscowości do Bydgoszczy, ale nie udało mu się tego wdrożyć, dopiero w 1920 roku za urzędowania już polskiego komisarycznego prezydenta Jana Maciaszka tego dokonano.

W maju 1919 roku został wybrany a kierownika Niemiecko-Pruskiego Związku Miast w Berlinie, dlatego zrezygnował z obowiązków burmistrza 1 września, czyli już po tym, gdy popisany został Traktat Wersalski, z którego wynikało, że Bydgoszcz wróci do Polski. Uroczyście pożegnano go w Bydgoszczy 23 września.

Obowiązki burmistrza przejął jego zastępca Hugo Wolf, który wpisał się w historię Bydgoszczy jako ten, który 19 stycznia 1920 roku przekazał polskiemu komisarycznemu prezydentowi Janowi Maciaszkowi klucze do miasta. Niemiecka Rada Robotniczo-Żołnierska apelowała, aby na to uroczyste przekazanie władzy Polakom przyjechał Paul Mitzlaff, ten brak przyjazdu tłumaczył innymi obowiązkami.

Więcej z cyklu Bydgoski Parlamentaryzm:

Bydgoski parlamentaryzm na przełomie XIX i XX wieku

Koniec polityczny antypolskiego kanclerza Bismarcka. Bydgoski parlamentaryzm w latach 1890-1898

Bydgoski parlamentaryzm w okresie przełomowych lat 80.

Bydgoski parlamentaryzm w dekadzie Gierka

Bydgoski parlamentaryzm po śmierci Bieruta

Bydgoski parlamentaryzm tuż po II wojnie światowej (lata 1947-1956)

Dzieje bydgoskiego parlamentaryzmu - II Rzeczpospolita

Lata 1884-1890
Lata 1878-1884

Teofil Magdziński jako przykład ,,cnoty w służbie narodu” - wspomnienie wybitnego parlamentarzysty

II i II Reichstag

I Reichstag

Zmarł były bydgoski parlamentarzysta i pracownik naukowy

2023-07-22T12:25:29+02:00

W wieku 88 lat zmarł prof. Zygmunt Cybulski, który urodził się w Milczu pod Chodziedżą, jego życie później związane zostało jednak z Bydgoszczą. Do Bydgoszczy przybył przede wszystkim pracować na ówczesnej Akademii Techniczno-Rolniczej (dzisiejsza Politechnika Bydgoska), politycznie związał się z Lewicą.

Do 1985 związany był z Polska Zjednoczoną Partią Robotniczą, przez kolejne 10 lat z Socjaldemokracją Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie z Sojuszem Lewicy Demokratycznej. W latach 90. na bydgoskiej uczelni technicznej uzyskał tytuł profesora. W 1993 roku z Bydgoszczy został wybrany z list SLD na posła, mandat ten sprawował do 1997 roku. W latach 2001-2005 pełnił mandat senatora, również z Bydgoszczy.

Politechnika Bydgoska gotowa już do utworzenia kierunku medycznego. Pierwszy nabór za rok

2023-07-22T11:38:00+02:00

14 lipca Senat Politechniki Bydgoskiej przyjął uchwałę w s sprawie uruchomienia kierunku lekarskiego, co umożliwia już oficjalne złożenie wniosku do Ministerstwa Edukacji i Nauki. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem to w przyszłe wakacje ruszy pierwszy nabór na medycynę na roku akademickim 2024-2025.

Ostatnie tygodnie to budowanie bazy pod nowy wydział, z informacji Politechniki Bydgoskiej wynika, że kadra liczyć będzie ponad 140 nauczycieli akademickich, z tego około 110 to będą lekarze. 8 osób posiada uprawnienia profesora, a kolejne 12 ma habilitację.

- Dziękuję całemu zespołowi pracującemu tak intensywnie nad uruchomieniem kształcenia na kierunku lekarskim, na czele z prorektorem ds. rozwoju oraz prorektor ds. kształcenia i spraw studenckich. Pragnę podkreślić, że tworząc Wydział Medyczny opieramy się przede wszystkim na doświadczonej kadrze medyków, co potwierdzają takie nazwiska profesorów jak Harat, Araszkiewicz czy Pawlak-Osińska. Stawiamy także na dobre zaplecze kliniczne związane z różnymi dziedzinami medycyny, gwarantujące szeroki dostęp do infrastruktury medycznej, nowoczesnego sprzętu i aparatury badawczej oraz zróżnicowanych grup pacjentów – mówi prof. Marek Adamski, Rektor Politechniki Bydgoskiej.

Główną rolę kliniczną odegra bydgoski Szpital Miejski, który decyzją Rady Miasta władze Bydgoszczy chcą przekazać Politechnice Bydgoskiej. Uczelnia zawarła tez umowy na współpracę z 11 placówkami medycznymi z regionu: Szpitalem MSWiA w Bydgoszczy, 10. Wojskowym Szpitalem Klinicznym z Politechniką w Bydgoszczy, Centrum Onkologii w Bydgoszczy, Wojewódzkim Szpitalem dla Nerwowo i Psychiatrycznie Chorych w Świeciu, Regionalnym Szpitalem Specjalistycznym w Grudziądzu oraz prywatnymi placówkami jak Nowy Szpital w Świeciu czy Szpital Eskulap w Osielsku.

Kontrowersje wokół prezydenta FIDE i postawy PZSzach przed zawodami w Bydgoszczy

2023-07-22T06:15:01+02:00

Na czele światowej federacji szachowej stoi Rosjanin Arkady Dvorkovich, w przeszłości wieloletni bliski współpracownik Władymira Putina, a także Dmitrija Miedwiediewa, a także premier Rosji. Dworkowicz na czele FIDE stanął w 2018 roku, w 2022 roku, kilka miesięcy po rosyjskiej agresji agresji na Ukrainę Dworkiewicz wygrał zdecydowanie wybory na druga kadencję, jego jedyny kontrkandydat Ukrainiec Andrii Barysholets przegrał z ogromnym kretesem. Delegaci FIDE specjalnie nie dyskutowali, ale głosowali w milczeniu. Kilka dni temu kontrowersje w świecie zachodnim wywołało spotkanie Dvorkovicha z rzecznikiem Kremla Pieskovem w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Szachów - co zdecydowanie potepiła niemiecka federacja szachowa.

Nie jest to publikacja z cyklu ze świata, bowiem z Bydgoszczą w tej sprawie jest bardzo wiele powiązań, we wrześniu gościć będziemy Drużynowe Mistrzostwa Świata Kobiet, które zostały przyznane nam w dość kontrowersyjnych okolicznościach. Zanim jednak do nich przejdziemy trzeba nakreślić cała otoczkę.

Po rosyjskiej agresji pojawiła się w internecie petycja poparta przez 1,5 tys. osób, aby Dworkowicz zrezygnował z funkcji szefa FIDE. Poparcie dla tego kierunku wyraziły też federacje szachowe Ukrainy, Anglii i Niemiec. Padają wprost zarzuty, że FIDE pod rządami Dworkiewicza to agenda realizująca rosyjskie interesy. Ze strony Polskiego Związku Szachowego nie było wówczas żadnej reakcji, na stronach PZSzach rosyjskiego prezydenta też nie krytykowano.

Umiejętna lawiracja

W sierpniu 2022 roku w indyjskim Chennai odbywa się kongres FIDE, gdzie rękawicę Rosjaninowi rzuca mieszkający w Stanach Zjednoczonych Ukrainiec Andrii Baryshpolets. Ukrainiec jako swojego kandydata na wiceprezydenta FIDE przedstawił Duńczyka Petera Nielsena, arcymistrza szachowego, który na indyjskim kongresie atakował Dworkowicza za powiązania z reżimem Putina. Nielsen zarzucał mu, że do marca 2022 roku Rosjanin kierował Fundacją Skolkovo, którą Amerykanie w podobnym do kongresu czasie objęli sankcjami. Dzisiaj można uzupełnić, że spółka podległa Skolkovo produkuje rakiety, które spadają na ukraińskie miasta. Kilkanaście dni temu pojawiła się informacja o ostrzelaniu Charkowa. Delegaci jak relacjonował portal Chess.com siedzieli w milczeniu, aby później w stosunku 157 dla Dworkiewicza i 16 dla Barysholetsa wybrać Rosjanina. W 2018 roku gdy Rosjanin kandydował pierwszy raz uzyskał tylko 103 głosy, co pokazuje jak dużą siłą cieszy się w FIDE.

Gazeta Wyborcza opisując kongres z Chennai w tytule użyła zwrotu: ,,Dyplomatyczny triumf Rosji nad Ukrainą”.

Dworkiewicz co do zasady negatywnie ocenił wojnę na Ukrainie - Zająłem zdecydowane stanowisko w sprawie tragicznych wydarzeń na Ukrainie i poparłem decyzje Rady FIDE dotyczące zmniejszenia zaangażowania Rosji we współpracę z FIDE. Nie mam też już żadnych powiązań z Fundacją Skolkovo ani z żadnym innym organem objętym sankcjami – mówił cytowany przez Chess.com. Gdzieś indziej Dworkiewicz miał wyrazić jednak nadzieję na trwały pokój na świecie, w którym nie ma miejsca na nazizm. Jest to wypowiedź niedopowiedziana, ale zważywszy na to, że Rosja twierdzi, że wkroczyła walczyć z nazizmem, może być odbierana jako antyukraińska. Dworkiewicz zgodził się, aby Rosjanie nie mogli występować pod rosyjską flagą w miedzynarodowych zawodach, ale pod neutralną flagą FIDE, jak tłumaczył Rosjanie mają też prawa. Gdy rosyjski szachista popierał wprost wojnę, to jak przyznaje Dworkiewicz nie miał nic przeciwko przekazaniu tej sprawy do komisji dyscyplinarnej (która ukarała szachistę czasową dyskwalifikacją), ale sam przyznał, że stara się być neutralny i rozumie też, że szachiści mają prawo do wolności poglądów. Wypowiedź swojego rodaka ostatecznie podsumował jako nieostrożną. Ten sam rosyjski szachista niedawno nagrał spot na którym zachęcał ochotników do walki w szeregach Grupy Wagnera na Ukrainie (zanim doszło do konfliktu tej formacji z rosyjskimi władzami), FIDE na to zachowanie do teraz nie zareagowało.

Dworkieiwcz zatem dość umiejętnie lawiruje.

Pojawia się temat bydgoski

Tuż po kongresie w Chennai, we wrześniu 2022 roku rozpoczął się cykl Women's Grand Prix, cykl czterech turniejów, które miały wyłonić mistrzynię. Ostatni turniej miał się odbyć w kwietniu w Bydgoszczy. Kulis nie znamy, nie wiemy zatem czy nie była to cena za brak krytyki polskiego związku dla Dworkiewicza.

W marcu już 2023 roku nagle z listy turniejów spadła Bydgoszcz, pojawiła się jedynie wzmianka, że czwarty turniej w maju zorganizuje Nikozja na Cyprze. FIDE w żaden sposób oficjalnie jednak nie zakomunikowała, że Bydgoszcz traci turniej, a tym bardziej nie podało oficjalnego uzasadnienia. Sprawę w mediach społecznościowych podnosił Nielsen, który z powodu wojny jest jednym z głównych krytyków Dworkiewicza w świecie szachowym. W wywiadzie nam udzielonym Nielsen mówi - Nie ma żadnego oświadczenia ani wyjaśnienia. Byłoby to problematyczne dla Polskiego Związku Szachowego lub polskiego członka zarządu FIDE, musieć tłumaczyć, że wydarzenie zostało przeniesione z Polski, aby zapewnić możliwość udziału zawodnikom z Rosji. Dlatego Polska otrzymała zamiast tego Mistrzostwa Drużynowe Kobiet, gdzie Rosjanie i tak nie mieli prawa grać. Można by powiedzieć, że jest to piękne rozwiązanie polityczne, ale smutna rzeczywistość jest taka, że skutkiem tego Ukrainki musiały wycofać się z FIDE Women's Grand Prix, podczas gdy Rosjanki mogły grać i zakwalifikowały się do turnieju Kandydatów w 2023 roku.

Czyli wrześniowy turniej można odnieść wrażenie jest w zamian za czwarty z cyklu Women's Grand Prix. Pozwala tak przypuszczać też to, że informacja o przyznaniu go Bydgoszczy pojawiła się w marcu. O przeniesieniu turnieju na Cypr miało zdecydować oczekiwanie polskich organizatorów, aby sportowcy rosyjscy podpisywali oświadczenie, w którym potępiają rosyjską inwazję na Ukrainę. Nie jest to co prawda regulacja Polskiego Związku Szachowego, ale wymóg narzucony przez Ministerstwo Sportu i Turystyki.

FIDE postanowiło rozwiązać ten problem przenosząc zawody do kraju, który w tej sprawie jest bardziej wyrozumiały. W ramach protestu na Cyprze zabrakło ukraińskich szachistek. Natomiast swoją obecnością jako VIP zaszczyciła je marszałek polskiego Sejmu Elżbieta Witek.

W przypadku cyklu Women's Grand Prix kontrowersje budzi też główny sponsor na czele którego stoi Timor Turlov pochodzenia rosyjskiego, który po rosyjskiej agresji, przeniósł się formalnie do Kazachstanu. Turlov znajduje się jednak oficjalnie na liście sankcyjnej ogłoszonej przez prezydenta Ukrainy.

Dwa obozy w FIDE

Podsumowując to wszystko widzimy obraz FIDE jako federacji, która stara się funkcjonować tak aby wpływ wojny na federację był jak najmniejszy, a po drugiej stronie mamy będących w mniejszości krytyków rosyjskich wpływów z Baryshopeletsem i Nielsenem. Żoną Petera Nielsena jest była litewska szachistka Viktorija Čmilytė-Nielsen, od 2020 roku przewodnicząca Sejmu Litwy. Rosji specjalnie jednak w FIDE krzywda się nie dzieje, na pewno w dużo gorszym połozeniu są szachiści z Ukrainy. Bydgoszcz w to wszystko została wplątana trochę jakby przypadkiem, ale czy udawanie, iż nic się nie stało, gdy odebrano nam zawody w tak kontrowersyjnych okolicznościach to właściwe wyjście?

Z tego powodu pod koniec czerwca wyszliśmy z inicjatywą, aby wrześniowe zawody solidarne zbojkotwać ponad podziałami politycznymi.