Na wystawie pojawiła się plansza poświęcona działalności Raczkiewicza jako wojewody krakowskiego, wojewody wileńskiego oraz uwaga – Wielkiego Pomorza. Brzmi to dziwnie, gdy spojrzymy na powierzchnię poszczególnych województw w II RP – w latach 1921 – 1938 województwo pomorskie (Wielkie Pomorze) było trzecim o najmniejszym obszarze, stąd też znacznie większą powierzchnie miały wspomniane krakowskie i wileńskie. Owszem po włączeniu Bydgoszczy do województwa pomorskiego w 1938 roku stało się ono największe, ale był to okres zaledwie kilku miesięcy.

Wystarczy wpisać w Google frazę: Wielkie Pomorze, jako jeden z pierwszych wyników wyświetli nam się artykuł Gazety Wyborczej o tytule ,,Wielkie Pomorze ze stolicą w Toruniu” autorstwa Krzysztofa Kalinowskiego. Może to tłumaczyć, dlaczego marszałek Piotr Całbecki wprost twierdzi, że kujawsko-pomorkie jest spadkobiercą dawnego województwa pomorskiego, a bardziej wczuwając się ideologicznie – Wielkiego Pomorza. Wystawa ta jest zatem elementem konsekwentnie realizowanej przez Urząd Marszałkowski polityki tożsamościowej. Megalomańskiej polityki tożsamościowej.

O ile Toruń na początku lat 20-tych był największym miastem w województwie pomorskim, to już pod koniec lat 30-tych wyprzedzony został przez Gdynię.