ZIT jest narzędziem polityki metropolitarnej, czyli polaryzacyjno-dyfuzyjnego modelu rozwoju, który jest popularny w niektórych krajach Unii Europejskiej. Ta koncepcja zakłada, że lokomotywami rozwoju mają być największe miasta, które tworzyć mają metropolię. W Polsce zakłada się, że metropolie utworzyć miałoby 12 miast, które spełniają europejskie kryteria metropolitarności ustalone przez stowarzyszenie ,,Eurocities”. Jedynym miastem w kujawsko-pomorskim, które spełnia te kryteria jest Bydgoszcz. Te miasta tworzą ponadto związek zwany Unią Metropolii Polskich.

 

ZIT to forma pośrednia

Na lata 2014-2020 Unia Europejska przeznacza część środków na rozwój obszarów metropolitarnych. Niestety do dzisiaj nie powstało żadne prawodawstwo w Polsce, które by regulowało funkcjonowanie metropolii. Z tego też powodu, polski rząd nie chcąc stracić tych środków, zdecydował się utworzyć formę pośrednią, czyli tzw. ZIT.

 

ZIT Bydgoszczy i Torunia

W ubiegłym roku samorządowcy ustalili, że powstanie wspólny ZIT Bydgoszczy i Torunia. Tak naprawdę zdecydował o tym jeden radny, gdy Rada Miasta Bydgoszczy głosowała zgodę na takie porozumienie. Przeciwko tej koncepcji była duża opozycja, gdyż wiele środowisk w Bydgoszczy podchodziło do takiego związku z Toruniem nieufnie.

 

Należy tutaj zaznaczyć, że o stworzenie wspólnego ZIT zabiegał także rząd, głównie była wicepremier Elżbieta Bieńkowska.

 

W ZIT mamy zgrzyty

Forma prawna oparta o porozumienie, którą przyjęto w ubiegłym roku, zdaniem Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju jest niewystarczająca. Stąd też do końca marca (już mamy po terminie) samorządowcy powinni zmienić treść porozumienia lub podjąć pracę nad powołaniem stowarzyszenia (opóźni to wykorzystanie środków o kilka miesięcy, gdyż zawiązanie stowarzyszenia to jest wymagająca czasu procedura). Bydgoszcz chce nanieść aneksy do porozumienia, natomiast Toruń upiera się przy stowarzyszeniu, gdyż w opinii toruńskich polityków, pozycja Bydgoszczy w porozumieniu jest zbyt silna.

 

Należy tutaj zaznaczyć, że bez zgody Bydgoszczy i Torunia, żadna uchwała nie może zostać przyjęta, z tego też powodu mamy obecnie patową sytucję.

 

Co to jest RPO?

W naszych publikacjach pojawia się też i skrót RPO, który po rozwinięciu oznacza Regionalny Program Operacyjny. Jest to plan wydatkowania funduszy unijnych na lata 2014-2020. Przed jego przyjęciem władze marszałkowskie województwa prowadziły negocjacje z Komisją Europejską. Były one dość długie i dlatego RPO przyjęto dopiero w wersji 7.0. Komisja wymusiła m.in. zwiększenie kwoty na inwestycje kolejowe, którymi nasze województwo zbytnio nie było zainteresowane.

 

Podział środków z RPO prowadzi Zarząd Województwa bez udziału Sejmiku.

 

Kampania plakatowa miała na celu uświadomić społeczeństwo, że kupując polski produkt, wspieramy firmy płacące podatki i zatrudniające w naszym kraju. Z kolei, gdy kupujemy produkt pochodzenia zagranicznego, to wspieramy tamtejszych przedsiębiorców.

 

Świadome robienie zakupów niesie dwie korzyści. Po pierwsze jest to lepsza kondycja firm dających pracę w naszym kraju, a to przekłada się natomiast na wyższe wpływy do budżetu państwa i samorządów, czyli zwiększa nasze możliwości inwestycyjne.

 

 

Taka świadomość funkcjonuje w krajach najlepiej rozwiniętych. W ostatnich latach w Wielkiej Brytanii popularne było hasło ,,Buy English”, które przy wsparciu tamtejszego rządu, wspierała angielskie wyroby.

 

Refleksja do której dążę, dotyczyć ma świadomości obywatelskiej Polaków, poczucia obowiązków obywatelskich i kryzysu demokracji w Polsce, który ma miejsce. Nie bez powodu wspomniałem o sprzyjającym refleksji wyciszeniu kampanii wyborczej, gdyż oparta jest ona głównie o negatywne emocje. Mamy bowiem do czynienia z festiwalem czarnej kampanii, gdzie sztabowcy próbują nam obrzydzić nawzajem kandydatów, co sprawi, że będą to emocjonalne wybory. Mały procent wyborców pójdzie zagłosować, często przeciwko czemuś, a nie za czymś. Tylko warto się zastanowić, czy takiej właśnie demokracji chcemy?

 

Zespół amerykańskich badaczy z Drewem Westenem na czele przeprowadził nawet eksperymenty, w których udowodnił jak to właśnie emocje kierują decyzjami wyborczymi. Przy urnach decyduje zatem wybór nie racjonalny, ale bardziej behawioralny.

 

Gdy spojrzymy jednak na codzienną politykę, to mamy do czynienia z trwającym od 2007 roku konfliktem dwóch obozów, w którym większość Polaków już i tak się zgubiła, coraz bardziej reagując na życie publiczne alergicznie. Stąd też frekwencja w wyborach samorządowych (tych najbliżej obywatela) wynosi ok. 40%, gdy w odradzającej się po zaborach Polsce w 1919 roku było to od 70-90%. Zważyć trzeba jednak, że wówczas dotarcie do komisji wyborczej niosło często jakieś wyrzeczenie.

 

Takie wyalienowanie się większości narodu z życia publicznego niesie jednak za sobą dalsze skutki. Dyskurs publiczny zaczyna się opierać o tematy mało istotne, a w mediach wałkowane są wypowiedzi, często kontrowersyjne, polityków niewnoszących nic merytorycznego. Doprowadza to też do zjawiska opisanego przez Rafała Matyję w magazynie ,,Nowa Konfederacja”, gdzie elity ogranicza się do małej grupki piastującej wysokie funkcje. Tak przynajmniej wygląda to w świadomości Polaków, w szczególności na poziomie lokalnym. Te wąskie elity nie zawsze z odpowiednim przygotowaniem, pełnią właściwie całą odpowiedzialność, gdyż brakuje znaczącej grupy obywateli, która patrzyłaby im na ręce. Pokazuje to jak brakuje nam świadomego społeczeństwa, pilnującego spraw narodu, z rozbudowaną elitą z prawdziwego zdarzenia.

 

Dziś wielu ludzi wykonujących zawody, z których dotychczas rekrutowały się elity lokalne i ogólnopolskie przyjęło postawę wycofania się, uznania, że odpowiedzialność za sprawy publiczne spadła na polityków i urzędników – pisze Rafał Matyja.

 

Osobiście natomiast jestem zwolennikiem wizji elit, gdzie najważniejszym elementem będzie uczciwość wykonywania pracy społecznej. O przynależności do elit powinno bowiem decydować przede wszystkim zrozumienie swoich obowiązków obywatelskich wobec kraju i małej ojczyzny oraz ich sumienne wykonywanie. Każde miganie się od nich, powinno być natomiast przyczyną skarcenia.

 

Stąd też zachęcam do osobistych refleksji.

 

 

W zapiskach można przeczytać, że prezydent Bydgoszczy zobowiązany jest przedstawić wszelkie projekty uchwał pierw klubom PO i SLD, zanim zostaną skierowane do Rady Miasta. Radni natomiast zobowiązują się wypracowywać wspólne stanowiska.

 

Rozbieżności

W umowie zawarto też trzy zakresy tematyczne, gdzie koalicjanci nie muszą być zgodni. Pierwsza kwestia to sprzedaż przez miasto Komunalnego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej, druga to temat ostatnio dość gorący, czyli ZIT. Koalicjanci mogą głosować rozbieżnie także w kwestii wysokości czynszu w ADM.

 

Pod porozumieniem podpisali się: przewodniczący PO w Bydgoszczy europoseł Tadeusz Zwiefka oraz przewodniczący SLD w Bydgoszczy radny Jan Szopiński.

 

Zamiast tego wierni zbierają się na Liturgii Męki Pańskiej, w czasie której czytana jest ewangelia przedstawiająca ostatnie chwile życia Jezusa Chrystusa, po której następuje Adoracja Krzyża, gdzie wierni całują rany Jezusa przybitego do krzyża.

 

Tego dnia wiernych obowiązuje ilościowy post ścisły.

 

Służba drugiemu musi mieć racjonalne wymiary?

Do obchodów Wielkiego Piątku zalicza się także odprawiana w czwartek Msza Wieczerzy Pańskiej, na pamiątkę ustanowienia przez Jezusa Chrystusa sakramentów kapłaństwa i eucharystii. Tak jak Jezus umył tuż przed pojmanie nogi 12 apostołom, tak nogi w Gnieźnie umył abp Wojciech Polak.

 

- W postaci Judasza skupia się cały świat chciwości i pożądania, samowystarczalności, która nie chce przyjąć Boga. Ujawnia się z całą mocą pretensja do takiego stylu życia, który proponuje Jezus. Przecież umywanie innym nóg jest po prostu upokarzające. Służba drugiemu musi mieć przecież jakieś racjonalne wymiary, a przebaczenie podstawę, aby tak uczynić. Dlaczego służyć, gdy nic się z tego nie będzie miało? Dlaczego oddawać drugiemu swe życie, gdy nic się tak naprawdę nie otrzyma w zamian? - pytał Prymas Polski abp. Wojciech Polak.

 

Na pierwszej stronie w oczy rzuca się herb Bydgoszczy. Jest to jedyna gazeta, która korzysta z herbu miasta.

 

Kto kocha Miasto swoje i pragnie jego dobra i piękna, komu choć iskra uczucia tli w sercu dla tych kątów, w których się urodził, wychował i żył niech poprze moralnie Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy – ten cytat prezydenta Bydgoszczy Bernarda Śliwińskiego (1922-1930) znajduje się po prawej stronie bydgoskiego herbu. Gazeta wydawana jest bowiem przez TMMB, a funkcję redaktora naczelnego pełni prezes Jerzy Derenda.

 

W pierwszym numerze znalazła się dość duża relacja z odbywającego się w sierpniu w Bydgoszczy X Kongresu Stowarzyszeń Regionalnych. Znajdziemy w nim też ciekawą publicystykę poświęconą ostatnio gorącemu tematowi ZIT, czy rozważaniom na temat tego jak niegdyś świetne kino ,,Pomorzanin”, stało się kiermaszem taniej odzieży w samym sercu Bydgoszczy, czyli ulicy Gdańskiej.

 

Znalazło się też miejsce na satyrę:

 

,,Bydgoszcz Ojczulku! Wstaw się za mną! Mnie mocno krzywdzą. Ten mały mi wszystko zabiera”. Co warto tutaj zaznaczyć ten obrazek satyryczny przedstawiający relacje bydgosko-toruńskie pochodzi z roku 1934. Przeczytać możemy też jak za pieniądze wojewódzkie Urząd Marszałkowski sfinansował antybydgoski numer magazynu ,,Mówią Wieki” oraz różnego rodzaju przekłamaniach dotyczących Bydgoszczy, które znajdują się na stronie wojewódzkiej.

 

Autorem identyfikacji graficznej Dziennika Bydgoszczy jest śp. Marek Rona, który zmarł w 2012 roku, gdyż już wówczas trwały prace nad rozpoczęciem wydawania nowej gazety.

 

Dziennik Bydgoszczy kolportowany jest bezpłatnie. Można go uzyskać w siedzibie TMMB przy ul. Jezuickiej, w sklepie TMMB przy ul. Długiej, dostępny jest on także w bibliotekach.