Stacja kolejowa w Inowrocławiu powstała w 1872 roku, czyli 21 lat po Bydgoszczy. Budynek dworca nawiązywał swoja architekturą do stylów romańskiego i renesansowego. Razem z dworcem otwarto wówczas dwa połączenia: z Bydgoszczą i Poznaniem. W praktyce oznaczało to także komunikację ze stołecznym Berlinem (był to okres zaborów).

Zdjęcie z 1914 roku.

Rok później Inowrocław uzyskał połączenie z Toruniem, a z tego miasta można było przekroczyć granicę prusko-rosyjską w kierunku Warszawy.

Ważny dla rozwoju Inowrocławia był też okres II Rzeczypospolitej, gdy sytuacja polityczna wojny celnej z Niemcami wymusiła budowę magistrali węglowej, czyli połączenia kolejowego portu w Gdyni ze Śląskiem. W 1933 roku otwarto linie z Inowrocławia do Zduńskiej Woli, skąd można było bez problemu dotrzeć na Śląsk. W kierunku południowym przez Bydgoszcz pociągi jeździły natomiast do Gdyni.

W latach 60-tych z powodu rosnącej liczby podróżnych zdecydowano się przebudować inowrocławski dworzec. Obecnie trwające prace remontowe mają przywrócić budynek dworca do tego tradycyjnego z okresu XIX wieku.

Zdjęcie z 1916 roku

Plany Unii Europejskiej zakładają rewitalizacje magistrali węglowej, która jako transeuropejski korytarz transportowy ma łączyć Gdańsk z Wiedniem i Bolonią we Włoszech. Istnieje zatem szansa, że Inowrocław kolejowo zyska na znaczeniu.

Zdjecie współczesne peronów