Była to sobota, telewizje przygotowywały się do nadania transmisji na żywo z uroczystości w Katyniu, miejscu dla Polaków szczególny, gdyż wiosną 1940 roku rozstrzelano w tamtych okolicach ponad 20 tys. Polaków – w tym oficerów wojska polskiego oraz policjantów. Za tym okrutnym mordem stali sowieci.

Media tego dnia przekazały jednak informację, że samolot z polską delegacją się rozbił. Przez kilkadziesiąt minut panował chaos informacyjny, nie wiadomo było bowiem, czy ktoś przeżył tę katastrofę. Znacznie większe napięcie miało jednak miejsce tam, gdzie miało się odbyć nabożeństwo żałobne z udziałem prezydenta Kaczyńskiego. W pierwszym momencie niedowierzanie, później zaś zebrani zaczęli się po prostu modlić.

W Krakowie rozległ się dźwięk Dzwonu Zygmunta, który ostatni raz odezwał się 5 lat wcześniej, po ogłoszeniu śmierci papieża Jana Pawła II.

Polacy zbierali się spontanicznie w całej Polsce. Pod Pomnikiem Walki i Męczeństwa w Bydgoszczy składane były kwiaty oraz zapalane znicze. Nikt niczego oficjalnie nie organizował, ludzie przychodzili sami.

Cały świat z kolei zaczął się zastanawiać, po co oni lecieli do tego Smoleńska? – Po to, aby przypomnieć o straszliwej zbrodni z przed 70 lat. Polski film ,,Katyń” po katastrofie został wyświetlony w wielu krajach świata. Wyemitowała go także rosyjska państwowa telewizja.

Po kilku dniach zadumy i jedności narodowej, Polacy się ponownie podzieli, tym razem już jednak antagonizmy nabrały jeszcze większej siły. Sam Smoleńsk stał się natomiast symbolem tego podziału. Pisać można by o tym wiele, także oceniać którzy politycy są mniej lub bardziej winni tej wojnie polsko-polskiej. Te rozważania jednak dzisiaj zostawmy – cześć pamięci tragicznie zmarłym! Pamięć ofiarom NKWD w Katyniu!

Być może kolejna rocznica przyniesie refleksje dla wszystkich, dzięki którym skończymy z tą bratobójczą walką plemienną.