Początki komunikacji miejskiej w Bydgoszczy sięgają końcówki XIX wieku, a dokładniej roku 1888, gdy firma Ingenieur Havestadt und Contag, uruchomiła pierwszą tramwajową linię konną. Linia oznaczona jako ,,A” łączyła dworzec kolejowy ze starówką i ulicą Poznańską. Na wyremontowanym nie tak dawno Moście Staromiejskim im. Jerzego Sulimy-Kamińskiego umieszczono symboliczną szynę, aby przypominała, iż kiedyś przez ulicę Mostową jeździły tramwaje. Przewozy organizowano za pomocą 4 wozów. Na Wełnianym Rynku doprzęgano dodatkowego konia, gdyż dalsza trasa przebiegała pod górkę.

Od 1896 roku przewozy na tej linii zaczęła wykonywać firma Allgemeine Elektriztats-Gesellschaft, już za pomocą tramwaju elektrycznego. Wcześniej z polskich miast, tramwaj elektryczny pojawił się tylko w Gdańsku. Rok później obsługę przejęła inna niemiecka firma i zbudowano linię ,,B”, która łączyła ulicę Gdańską, na wysokości koszar, z ulicą Toruńską. Trzecia linia ,,C” powstała w 1905 roku łącząc Wilczak z Bartodziejami, liczyła ona ok. 12 km. Wówczas przewozy liczyły prawie 3 mln pasażerów rocznie.

Pierwsza część historii bydgoskiej komunikacji (do 1945 roku) – Z dziejów komunikacji miejskiej w Bydgoszczy

Po zakończeniu odbudowy powojennych zniszczeń, od 1953 roku rozpoczyna się okres dynamicznego rozwoju komunikacji miejskiej. Ten rok charakteryzuje się podwojeniem sieci torów tramwajowych z 15 km na 27 km, dzięki czemu sieć tramwajowa objęła wschodnie dzielnice Bydgoszczy przez Babią Wieś: Łęgnowo, Kapuściska i Glinki. Zwiększono również liczbę linii tramwajowych z 4 do 9. W roku 1953 tramwajami podróżowało ponad 28 mln pasażerów, rok później już ponad 34 mln.

Druga część historii (od 1945 do 2016) – Od zakończenia wojny do uruchomienia linii tramwajowej do Fordonu